Hola mi familia y mis amigos en Holanda! :)

Ja, vandaag ben ik alweer 4 hele maanden in Mexico. Soms is het nog steeds een beetje onwerkelijk om te beseffen dat ik al echt zo lang in een vreemd land verblijf én dat ik me er nog steeds goed bij voel.
Soms verbaas ik mezelf wel. Ik heb me natuurlijk ingesteld op een heel jaar, maar een jaar is niet te overzien. Ik vond het dus wel spannend hoe ik me zou gaan voelen, maar ik geniet echt van dit land.
Mexico is heel anders dan Nederland, maar zo mooi. De natuur, het eten en de mensen, geweldig!
Soms is het ook lastig. Ik zou graag mijn ervaringen willen delen met iedereen in Nederland, en dan bedoel ik in het echt, niet via mijn blog, Facebook, Whatsapp of Skype. Ook zijn cultuurverschillen lastig. Ze doe hier dingen op een andere manier dan dat ik in Nederland gewend ben, en dat is soms wennen.

Een voorbeeld. Communicatie is een woord dat in Mexico nog uitgevonden moet worden. Alles wordt hier echt op het laatste moment geregeld.
Vaak wordt er me ook helemaal niks verteld over plannen en dan zeggen Liz en Victor 'Vamos' en dan vertrekken we gewoon ergens naartoe, zonder dat ik een idee heb waar we naartoe zullen gaan, hoelang we weg gaan blijven, wat voor spullen ik mee moet nemen (trui, jas, zwemkleding) enz. enz. Dat is soms heeeeeel erg frustrerend. Het is echt niet zo dat ik niet wil 'loslaten', want dat doe ik hier écht. Ik kan niet anders dan loslaten en me mee laten slepen in de gewoonten van mijn familie hier, wat ik ook niet erg vind, maar soms wordt het een beetje veel. Soms verlang ik daarom ook naar huis, waar alles gewoon duidelijk is, en me niet hoef voor te bereiden op alle scenarios. Maargoed, het is een jaar met vele ervaringen en dit is er zo een.

Inmiddels ben ik alweer 4 keer naar mijn Spaanse les geweest. We hebben o.a. wat grammatica behandeld die ik hier in het dagelijks leven tegen ben gekomen, maar niet helemaal begrijp. Verder hebben we wat spreekoefeningen gedaan.
Ik vind het heel erg fijn dat ik deze lessen heb.
Nu is het vakantie op de taalschool, dus mijn lessen zullen verder gaan vanaf donderdag 5 januari.

Dit weekend gingen we naar de staat Veracruz. Ik wist (verrassing) niet precies waarvoor we daar naartoe gingen, maar ze hadden me gezegd dat ik weer een jurk in moest pakken, dus ik ging ervan uit dat het weer een chic feest zou worden.

Ik vroeg later dan maar weer waarvoor we nou eigenlijk precies gingen. Het bleek zo te zijn dat een nicht (in ieder geval een familielid van de kant van de vader van Liz) geslaagd was voor de universiteit. In Mexico is het dan gebruikelijk om de hele familie uit te nodigen voor de diploma uitreiking (ook diegene waar je normaal dus eigenlijk bijna niks mee te maken hebt). Zo hadden ze dus 32!! familieleden uitgenodigd. (Er was een andere student die 66 familieleden had uitgenodigd.) Ik weet niet eens of ik zoveel familie heb ;).

Victor was op donderdag geopereerd aan zijn rug. Hij had een soort steen tussen 2 wervels. Alles was goed gegaan, maar ik had niet gedacht dat we toch zouden gaan, want het leek me slim als hij zou herstellen. Maar we gingen toch.
Dus, we vertrokken vrijdag om 9 uur sochtends naar een dorpje in Veracruz (Coatepec). Dat was meer dan 6 uur rijden. Victor had de dag ervoor ook zijn nieuwe auto mogen komen ophalen (Audi Q5) en was er vreselijk trots op. Hij wilde dus met deze auto ook naar Coatepec rijden.
De rit was niet een heel erg succes, want de auto stonk van binnen heel erg naar benzine. We hebben dus meer dan 6 uur in een sterke benzine geur gezeten, en ik had op een gegeven moment hele erge hoofdpijn.
Victors verklaring was dat de auto vanbinnen was schoongemaakt met benzine. Dus toen kochten we (toen we bijna bij de bestemming waren) doekjes om het interieur van de auto schoon te maken. Daarna was de geur wel wat minder, maar nog niet helemaal weg.

Toen we dan eindelijk bij het hotel aankwamen (we zaten met de hele familie in hetzelfde hotel) gingen we lunchen (ook met de hele familie). Verder hebben we die dag niets meer gedaan en heb ik gewoon uitgerust.

De volgende dag was 's avonds het feest, maar overdag zouden we een waterval gaan bezoeken (ook weer met de hele familie, degene die goed ter been waren althans). Zo was Victor in het hotel gebleven om te blijven rusten met zijn rug.
Na een paar keer verkeerd te zijn gereden kwamen we er eindelijk aan. We moesten een stukje lopen, maar de omgeving was wel echt mooi. Het is hier wat tropischer dan in Queretaro, dus veel groener. De waterval was ook erg mooi.

Na de waterval hebben we wat gegeten en gerust. Daarna heb ik me klaargemaakt voor de diploma uitreiking. De uitreiking zou beginnen om 20:00 uur, en we hadden dan ook afgesproken om om 19:30 uur klaar te zijn. Dit was natuurlijk weer niemand gelukt (maar dat had ik ook niet verwacht). We kwamen dus met de hele familie te laat op het feest, maar alle andere mensen ook, dus ook dit was geen probleem. We moesten zelfs nog 15 minuten in de rij staan om naar binnen te kunnen.

Binnen was het heel erg groot en er waren heel veel tafels. Om even een indruk te geven; wij zaten aan tafel 51, en aan iedere tafel zaten minimaal 10 mensen. Het was dus heeel druk.
We kregen na een hele lange tijd (veel speeches, maar vooral veel wachten) een 6-gangen diner geserveerd. Het was opzich wel lekker, maar vooral heel slecht georganiseerd. Niks kwam optijd, en als de ene helft van de tafel eten kreeg, kreeg de andere helft niks. Er waren dan ook wel veel gasten, maar dan hadden er misschien wat meer obers ingezet moeten worden. De obers die er nu waren raakten namelijk helemaal in paniek. Ik had wel medelijden met ze.

Na het eten was het tijd om te gaan dansen, maar wij gingen alweer terug naar het hotel. Cami was namelijk al in slaap gevallen. Het was dan ook al 00:30 uur toen het eten eindelijk klaar was.

De volgende dag zouden we alweer rond 11:00 uur terug naar Queretaro vertrekken.
Ineens had Cami samen met haar nichtje bedacht dat het leuk zou zijn als zij (samen met haar kleinere zusje) mee naar Queretaro zouden gaan.
Ik vond het niet een al te best idee om samen met 3 gillende kinderen op de achterbank te zitten, maar de ouders vonden het wel goed.

Ik had er al niet zo'n goed voorgevoel bij gehad, en het werd dan ook de verschrikkelijkste autorit van 7 uur die ik recent gehad heb.
Het jongste nichtje van Cami zat naast mij op haar Ipad te spelen. Na nog geen uur kotste zij de hele (nieuwe!!) auto onder. Ook mijn broek zat onder. Ze voelde zich niet lekker (waarschijnlijk omdat ze op haar Ipad had gespeeld was ze misselijk en duizelig geworden). Heel charmant heb ik mij toen omgekleed tussen twee autodeuren. Ook Sofi (oudste nichtje, zelfde leeftijd Cami) en Julia (meisje dat gespuugd had, jongste nichtje van Cami, 3-4 jaar) zaten onder. Daarna moest ze voorin bij Liz gaan zitten en gaan slapen. Na een tijdje werd ze weer wakker en had ze honger en dorst. Ik zou haar niets gegeven hebben (we moesten nog meer dan 4 uur rijden, en ik had geen zin in opnieuw een kotsend kind) maar Liz had medelijden. Ze liet haar chips eten en frisdrank drinken. Ook mocht ze weer spelletjes op de telefoon spelen.
Na een tijd stopte we bij een tankstation om te tanken en naar te wc te gaan. Het meisje was nog geen 5 min. uit de auto of ze kotste weer alles onder (gelukkig buiten). Nu werd ook door Liz besloten dat ze écht niks meer mocht eten en drinken (alleen water) en spelen op de telefoon totdat we in Queretaro waren. Verder heeft ze nog een keer gespuugd, maar gelukkig wel in een zakje.
Nu rook de auto trouwens niet meer naar benzine, als je begrijpt wat ik bedoel...

Toen we eindelijk thuis waren hebben we pizza bestelt. Het leek ons niet zo'n goed idee als we Julia ook pizza zouden laten eten met een maag die overstuur was. Het zou beter zijn als ze wat rijst kreeg. Maar Julia had geen zin in rijst en wilde pizza (logisch dat een kind dat zegt), dus toen kreeg ze toch pizza.
Gelukkig heeft ze alles binnen gehouden daarna..

Dit weekend gaan we naar Mexico-City om kerst daar met familie te vieren. Hier vieren ze dat uitgebreid op kerstavond.
Dan zullen we op 27 december naar de VS vertrekken om daar een week in Orlando, Florida te verblijven. We gaan daar o.a. naar Disney world en Universal Studios. Victor zal eerst op en neer vliegen naar Spanje om zijn twee dochters daar op te halen, zodat ze samen met ons die week zullen gaan doorbrengen.
Ik kijk heel erg uit naar deze week. Ik vind het ook super speciaal dat ik dit mag meemaken.

We zullen weer terugkeren naar Mexico op 3 januari.

Voor die tijd zal ik waarschijnlijk geen tijd mee hebben om opnieuw een blog te schrijven, en zal dit dus mijn laatste blog van 2016 worden.

Ik wil daarom iedereen alvast hele fijne kerstdagen wensen en een gezond en gelukkig nieuwjaar.
Nu maar hopen dat 2017 een nog mooier jaar wordt met nog meer mooie ervaringen in Mexico, in juli natuurlijk weer de hereninging met iedereen in Nederland en de start van mijn studie.

Geniet van de varkenshaas, suikerbrood, oliebollen en appelbeignets. Dan zal ik hier ook genieten van de Mexicaanse specialiteiten (en misschien wel Amerikaanse).

¡Feliz navidad y próspero año nuevo!

Tot de volgende blog!

Maud